Filmy nowe kino niemieckie

Reżyser Friedrich Monroe (Patrick Bauchau) realizuje w Lizbonie dokumentalny film o tym mieście. W czasie zdjęć ogarnia go zwątpienie i wzywa na pomoc przyjaciela. Po przyjeżdzie na miejsce, Philip dowiaduje się, że jego przyjaciel - reżyser zaginął. [opis dystrybutora]

Abel Tiffauges to człowiek przekonany o swoich ponadnaturalnych zdolnościach. Gdy zostaje oskarżony o zgwałcenie dziewczynki, wybucha II wojna światowa i zamiast do więzienia, Abel trafia na front. Walczący we francuskiej armii bohater dostaje się do niemieckiej niewoli. Jego nieoczekiwanie entuzjastyczne nastawienie do faszyzmu ułatwia mu swoistą karierę. Trafia do twierdzy SS, Kaltenborn. Jego fascynacja nazizmem pogłębia się. Prawa ręka coraz chętniej wędruje do góry na cześć führera. Wojna trwa, potrzebni są rekruci. Abel zaczyna werbowanie okolicznych mężczyzn, a gdy ich zabraknie, młodzieńców, później nawet chłopców. Szykuje ich gorliwie do roli mięsa armatniego, potrzebnego w coraz większej ilości na front wschodni. Ponieważ werbunek wkrótce zmienia się w uprowadzanie nastolatków z ich domów, staje się postrachem okolicy, zyskując przydomek "Król Olch", czyli zły czarownik z wiersza Goethego, porywający dzieci.

Piękny letni dzień. Ogród. Taras. Kobieta i mężczyzna siedzą przy stoliku pod drzewami, muska ich miękki letni wiatr. W oddali, w rozległej równinie, sylwetka Paryża. Zaczyna się rozmowa: pytania i odpowiedzi między kobietą i mężczyzną. Zajmują się doświadczeniami seksualnymi, dzieciństwem, wspomnieniami, różnicą między mężczyznami a kobietami. Ilustrują zarówno, kobiecy i męski punkt widzenia percepcji.

Trzydziestu pięciu powszechnie znanych reżyserów z pięciu kontynentów i dwudziestu pięciu krajów, w trzyminutowej formie składają hołd kinu - magicznemu miejscu komunii miłośników filmu z całego świata. Trzydzieści trzy indywidualne dzieła składają się na wspólne świętowanie.

Opowieść o pewnej służącej, która pomogła w dezercji uciekinierowi z Bundeswehry. Tytułowa bohaterka to kobieta, która przez opinię publiczną została określona jako ukochana mordercy i prowokatorka, a nawet winna śmierci matki...

Kontynuacja filmu Abela Ferrary z 1992 roku to opowieść o gliniarzu (Nicolas Cage), który świetnie radzi sobie w świecie narkotyków, chętnych kobiet i gigantycznych karabinów.

Podczas jazdy samochodem bez celu po mieście, młody pisarz przypadkowo zabija dziecko. Wypadek i jego następstwa okrywają go głęboką traumą. Przez 12 lat stara się zrozumieć, co się stało, gdy patrzy w lustro, widzi mordercę.

Pina nie jest biografią zmarłej przed dwoma laty choreografki Piny Bausch. To raczej hołd złożony przez Wima Wendersa jej twórczości i hymn na cześć sztuki. W filmie niemiecki twórca staje w obronie najdelikatniejszych wartości - uczuć, piękna, szacunku dla drugiego człowieka. Reżyser zarejestrował najważniejsze przedstawienia artystki - Święto wiosny, Vollmond i Café Müller. Poprosił członków jej zespołu o wykonanie części układów na ulicach niemieckiego Wuppertalu. W filmie niemal nie padają słowa, środkiem ekspresji tancerzy jest ciało.

W samym sercu syberyjskiej głuszy, z dala od cywilizacji, 300 osób zamieszkuje małą miejscowości Bakhtia nad rzeką Jenisej – tak Werner Herzog, współautor i narrator filmu Szczęśliwi ludzie: Rok w tajdze, rozpoczyna niezwykłą opowieść. Razem z filmowcami, którzy tam dotarli, obserwujemy rok z życia myśliwych, wędkarzy i innych osób zamieszkujących wioskę. Codzienność w przykrytym śniegiem niedostępnym regionie świata. Z pięknych kadrów filmu wyłania się obraz faktycznie szczęśliwych i spełnionych ludzi. Widać w nich także wielką miłość Dmitrija Wasiukowa, drugiego reżysera, do tajgi i jej mieszkańców. Malowniczym obrazom towarzyszy przepiękna, kontemplacyjna muzyka. Oni żyją z ziemi, są samowystarczalni i prawdziwie wolni. Nie ma podatków, nie ma rządu, nie ma prawa, nie ma biurokracji, nie ma telefonów, nie ma radia, mają za to własne wartości i normy postępowania. Jeśli cywilizacja ludzka zostałaby zniszczona, oni przetrwaliby dzięki wiedzy swoich przodków – twierdzi Herzog.

Film, oparty na prawdziwej historii, przedstawia życie Hannah Arendt (Barbara Sukowa), niemieckiej teoretyk polityki i filozofki. Arendt opisywała dla New Yorkera proces zbrodni wojennych nazisty Adolfa Eichmanna.